Het is alom bekend, het merino schaap geeft een heel zachte, aaibare, wol en veel wol. Dat is een mooie combinatie voor de handelaren in deze wol.
Om zo veel mogelijk wol te produceren zijn de schapen inmiddels doorgefokt. Al jaren doorgefokt om meer huidplooien. Want, hoe meer huidplooien, hoe meer oppervlak je hebt voor wol. Het probleem hierbij is; huidplooien zijn de ultieme plek voor vliegmaden. Om dat te verhinderen worden bij lammeren de huidplooien rondom de anus, meestal zonder verdoving, weggesneden.
De schapen vooral in Australie hebben qua omstandigheden en klimaat geen huidplooien. Die zijn er door de mens ingefokt. Het heeft jaren geduurd om zoveel plooien erin te fokken.
Er wordt een weg(getje) ingeslagen om deze huidplooien terug te fokken tot een gladdere huid. Resultaat laat, zoals je begrijpt, ook nog jaren op zich wachten.
Merino schapen in Europa hebben bijna geen huidplooien. Maar deze schapen hebben ook niet de fijnheid van de wol zoals in Australie ( vanaf 16 micron). Bovendien zijn de Europese Merino's vleesschapen en geen wolschapen.
"ZDFzoom" en DER SPIEGEL stellen de vragen: Hoe veel leed steekt er in de Merinowol en hoe kun je als gebruiker erachter komen of dieren geleden hebben voor een product.
Klik om de docu te starten
Schrijfster Joanna Michna doet zich voor als klant en doet de test. Ze vraagt Duitse handelaren en merken of zij weten welke wol en in hun product verwerkt is. Met ontnuchterend resultaat. Van de 34 aangeschreven bedrijven kan er niet één zeggen dat ze zaken doen binnen een transparante keten.
De bekende certificaten geven ook geen duidelijkheid over dierenwelzijn.
Joanna Michna gaat vervolgens op zoek, Zij wil weten onder welke voorwaarden de wonderwol geproduceerd wordt. Allereerst gaat ze naar de oorsprong van deze wol, Australie.
Daar wordt op de meeste schapenfarms mulesing toegepast. De handeling die is genoemd naar de 'uitvinder' John Mules. Hiermee is het wegsnijden, zonder verdoving van het dier,van de eerder genoemde huidplooien bedoeld.
Bijna 90% van de uit Australie afkomstige wol wordt met deze manier op de markt gebracht.
Joanna gaat in gesprek met schapenboeren en insiders die de mulesing methode aanhangen maar ook met schapenfokkers die hun dieren door alternatieve methode beschermen tegen de vliegmaden.
75% van de Australische wol gaat naar China voor verdere bewerking. Ook daat gaat Joanna naar toe en hoort daar hoe het mogelijk is dat de wol gewonnen met verschillende methodes niet door elkaar komt.
Het blijft vooral ook een centenkwestie. Wie betaalt bepaalt. Je ziet dat meerdere keren in de docu voorbij komen. Alleen de gebundelde kracht van de kritische consument kan de nieuw ingeslagen weg versnellen/veranderen.
